Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1895 uzyskując doktorat na UJ. W 1896 podjął pracę w Ministerstwie Wyznań i Oświaty w Wiedniu. Jesienią 1912 w randze radcy dworu został tam szefem sekcji[1]. W 1913 otrzymał rangę radcy ministerialnego.
W czasie I wojny światowej awansował na szefa sekcji do spraw administracji szkół powszechnych i średnich. W połowie 1916 mianowany szefem Cywilnego Komisariatu Krajowego przy Generalnym Gubernatorstwie Lubelskim (okupowana przez armię Austro-Węgier część Kongresówki). Po traktacie brzeskim podał się do dymisji, przyjętej 19 lutego 1918. 25 lipca 1918 powołany na stanowisko ministra oświaty w rządzie Maxa Hussarka, przedostatniego premiera Przedlitawii. Z funkcji ustąpił 25 października 1918.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. 3 września 1921 mianowany pierwszym posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym RP w Niemczech (Republika Weimarska).
Odwołany z Berlina 1 maja 1923, odszedł z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Pracował w komisji oszczędnościowej przy Prezydium Rady Ministrów, 1 lipca 1925 przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł.
Jego ojcem był Stanisław Madeyski, minister oświaty i wyznań Przedlitawii i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego[2].